Ik heb jaren in verschillende voorstellingen gespeeld, maar dit is mijn eerste voorstelling welke ik zelf heb geschreven en geregisseerd. Superspannend, maar zo ontzettend leuk om te doen!
Mijn inspiratie voor dit verhaal is gekomen door een blog welke ik jaren geleden heb gelezen. Hierin vertelt een moeder dat ze twee kindjes heeft gekregen, maar helaas veel te vroeg afscheid heeft moeten nemen van haar zoon.
Haar dochter legt haar mooiste speeltje klaar om mee te geven in de kist. Vervolgens vertelt moeder hoe dankbaar ze is voor de tijd die ze met haar zoon heeft gehad, haar gezin er sterk is uit gekomen en haar dochter liefdevol de plantjes water geeft, maar ook nog gewoon kind is door met haar rode laarzen te stampen in de plassen naast het graf.
Het lezen over dit verlies – en hoe het gezin hiermee om is gegaan, heeft me aan het denken gezet hoe het zou zijn als de rouwverwerking minder rooskleurig was verlopen. Waarbij moeder en vader elkaar uit het oog verliezen en het kind hiertussen zit.
Met dit uitgangspunt ben ik begonnen met het schrijven aan mijn voorstelling. Het is uiteindelijk geschreven voor 3 spelers. En gelukkig vond ik 3 heel toegewijde en enthousiaste spelers!
